مرا مپرس چرا خاموشام ...
آنگه که میهمانِ کوهِ سنگیِ دلات بودم
فریادام، دشنهیِ فرهاد را زِ رو بِبُرد،
خروشام، چشمهسارِ خسروی را زِ شور بِخُشکت،
و احساسام، چشمِ شیرین را زِ رنگِ خسرو و فرهاد به-یکجا بِشُست.
اما تو همچنان "سنگ" بماندی.
"داریوش دولتشاهی"
